Protokoły pośrednie

Wcześniej omawialiśmy TCP, UDP i inne protokoły oparte bezpośrednio na IP. Wiele protokołów aplikacyjnych opiera się bezpośrednio na tych protokołach, ale inne korzystają z protokołów pośrednich. Zrozumienie funkcjonowania protokołów pośrednich jest niezbędne do zrozumienia zbudowanych na nich aplikacji. W tym rozdziale omawiamy różne protokoły ogólnego przeznaczenia, używane do tworzenia licznych aplikacji albo wspierania protokołów wyższego poziomu.

Protokoły pośrednie omawiamy w tym miejscu, ponieważ stanowią podstawę wielu protokołów opisywanych dalej w tej książce. Jednakże protokoły pośrednie są zwykle niewidoczne i bywają bardzo skomplikowane. Jeśli nie znasz dobrze protokołów sieciowych, możesz początkowo pominąć ten rozdział i wracać do niego w razie potrzeby.

Remote Procedure Call (RPC). Termin „RPC”, czyli „zdalne wywołanie procedury”, może opisywać dowolny mechanizm, dzięki któremu program wykonuje coś, co z punktu widzenia programisty wygląda jak wywołanie zwykłej procedury, ale w rzeczywistości polega na skontaktowaniu się z innym programem. Jest to zarazem nazwa kilku konkretnych, używanych w tym celu protokołów, które są niezwykle rozpowszechnione.

Wiele protokołów zdalnego wywołania procedury nosi nazwę RPC. W systemach uniksowych RPC to protokół opracowany przez firmę Sun, a później ustandaryzo wany jako Open Computing Group RPC. W systemach Microsoftu RPC to protokół zgodny ze spadkobiercą RPC Suna, ustandaryzowanym przez Open System Foundation w ramach Distributed Computing Environment (DCE). Dla jasności będziemy nazywać te protokoły RPC Suna i RPC Microsoftu. Może poprawniej byłoby nazywać je ONC RPC i DCE RPC, ale w ty

Strony: 1 2